به­منظور بررسی اثر تنش کمبود آب و مواد سوپرجاذب بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم، در سال زراعی 95-1394 این آزمایش به­صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل آبیاری در سه سطح 100، 70 و 50 درصد نیاز آبی گیاه (به­ترتیب FC، FC0/7 و FC0/5) و مصرف سوپرجاذب استاکوزورب در سه سطح عدم مصرف، 50 و 100 کیلوگرم در هکتار (به­ترتیب S₀، ₁S و ₂S) بود. نتایج نشان داد اعمال تنش کمبود آب بر تمام صفات مورد ارزیابی در سطح احتمال یک درصد معنی­دار بود. اثر مصرف سوپرجاذب بر طول سنبله غیر معنی­دار، ارتفاع بوته و شاخص برداشت در سطح احتمال پنج درصد و سایر صفات در سطح احتمال یک درصد معنی­دار بود. برهمکنش تنش و سوپرجاذب نیز بر عملکرد دانه، تعداد سنبله در واحد سطح، تعداد دانه در سنبله و بهره­وری مصرف آب در سطح احتمال یک درصد و وزن هزار دانه در سطح احتمال پنج درصد معنی­دار بود. بیش­ترین میزان عملکرد به میزان 7/51تن در هکتار از تیمار FC-₂S  به­دست آمد که با تیمار FC0/7-₁S اختلاف معنی­داری نداشت. بالاترین بهره­وری مصرف آب نیز به میزان 1/33کیلوگرم بر مترمکعب از تیمار FC0/7-₁S به­دست آمد که با تیمار FC0/7-₂S  اختلاف معنی­داری نداشت. در مجموع تیمار FC0/7-₁S  عملکرد دانه و بهره­وری مصرف آب را نسبت به تیمار شاهد به ترتیب به میزان 12/3و 33 درصد افزایش داد. اگرچه نتایج تحلیل اقتصادی نشان داد که مصرف سوپرجاذب به تنهایی توجیه اقتصادی ندارد. اما تیمار FC0/7-₁S  به­دلیل افزایش عملکرد و نیز افزایش سطح زیر کشت ناشی از کاهش مصرف آب توصیه می­گردد.