این آزمایش در سال 1393 به­صورت کرت­های دوبار خرد شده در قالب بلوک­های کامل تصادفی در مزرعه شهید سالمی اهواز در سه تکرار انجام گردید. در این آزمایش اثر سه سطح آبیاری بعد از 60 ( مطلوب)، 100 و 140 میلی­متر تبخیر از تشتک تبخیر و سه سطح نیتروژن خالص 120، 180 و 240 کیلوگرم در هکتار و دو سطح وجود و عدم وجود علف­های هرز مورد مقایسه قرار گرفت. سطوح مختلف آبیاری و نیتروژن به­ترتیب در کرت های اصلی و کرت­های فرعی و تیمار علف­های هرز در کرت­های فرعی فرعی قرار داشتند. نتایج نشان داد که اثر سطوح مختلف آبیاری بر شاخص سطح برگ، ماده خشک کل، سرعت رشد محصول، سرعت جذب خالص و عملکرد دانه ذرت معنی­دار بود. با افزایش مدت آبیاری شاخص­های رشد و عملکرد دانه کاهش یافت. تیمار 140 میلی­متر تبخیر از تشتک تبخیر منجر به کاهش شاخص سطح برگ و عملکرد دانه به­ترتیب به­میزان 37/7 و 35/6 درصد در مقایسه با تیمار 60 میلی­متر تبخیر از تشتک تبخیر شد. افزایش سطح نیتروژن از 120 به 240 کیلوگرم در هکتار منجر به افزایش معنی­دار شاخص سطح برگ، ماده خشک کل، سرعت رشد محصول و عملکرد دانه ذرت به­ترتیب به­میزان 9/6، 9/7، 14/4 و 13/6درصد شد. همچنین شاخص سطح برگ، ماده خشک کل، سرعت رشد محصول و عملکرد دانه در شرایط حضور علف هرز در مقایسه با عدم حضور علف هرز به­طور معنی­دار کاهش یافت. نتایج این آزمایش نشان داد که سطوح آبیاری در مقایسه با نیتروژن و رقابت علف هرز عامل موثرتری بر شاخص های رشد و عملکرد دانه ذرت می باشد. بنابراین، در مناطق با محدودیت منابع آب افزایش مصرف نیتروژن ضروری نمی­باشد. به نظر می­رسد سطوح آبیاری از طریق اثر بر شاخص سطح برگ، سایر شاخص­های فیزیولوژیکی رشد را تحت تاثیر قرار داده و در نهایت منجر به کاهش عملکرد ذرت می شود.