تنش کم‌آبی به­عنوان عاملی مهم در کاهش عملکرد گیاهان زراعی مطرح است هم‌چنین باکتری اکسید­کننده گوگرد باعث افزایش تحمل گیاهان به­ویژه ذرت نسبت به تنش­های محیطی می­شود. به­منظور بررسی اثر باکتری زیستی تیوباسیلوس و گوگرد بر عملکرد و ویژگی‌های بیو­شیمیایی ذرت دانه­ای (Zea mays L. Var Maxima)  در شرایط قطع آبیاری،تحقیقی به­صورت کرت­های خرد شده در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه پژوهشی شماره دو دانشگاه آزاد اسلامی ورامین در سال زراعی 1393 اجرا شد. تیمار­های این آزمایش شامل کم‌آبیاری در سه سطح به­عنوان کرت اصلی: (شاهد (آبیاری معمول)، عدم آبیاری در مرحله گل‌دهی و عدم آبیاری در مرحله پر­شدن دانه) و مصرف باکتری زیستی تیوباسیلوس و گوگرد در چهار سطح به­عنوان کرت­ فرعی شامل: شاهد(بدون مصرف)، مصرف کود­زیستی تیوباسیلوس به­صورت اختلاط با بذر در هنگام کاشت، مصرف گوگرد  و مصرف ترکیبی گوگرد و تیوباسیلوس. بر اساس آزمون خاک میزان توصیه شد، مصرف کود گوگرد 250کیلوگرم در هکتار و مصرف کود زیستی تیوباسیلوس5 کیلوگرم در هکتار بود. نتایج جدول تجزیه واریانس نشان داد که تمامی صفات مورد بررسی به­جز بیومارکر دی‌هیدروکسی‌گوآنزین تحت اثر کم‌آبیاری و تیوباسیلوس قرار­گرفتند. قطع آبیاری باعث کاهش عملکرد دانه شد، هرچند مصرف گوگرد و تیوباسیلوس اثر منفی قطع آبیاری را کاهش داد، کم­ترین میزان عملکرد­دانه از بر­همکنش تیمار قطع آبیاری در مرحله گل‌دهی و عدم مصرف گوگرد و تیوباسیلوس (892/4 تن در هکتار) به­دست آمد که نسبت به تیمار آبیاری معمول و مصرف توأم کود زیستی تیوباسیلوس و گوگرد، 2/58 درصد کاهش داشت. به­کارگیری تیوباسیلوس و گوگرد در شرایط قطع آبیاری در مراحل حساس رشدی از اثرات منفی کم‌آبیاری بر عملکرد دانه کاست (50 درصد).