پرایمینگ بذر روشی است که پیش از کشت، اجازه جذب آب به‌صورت کنترل شده به بذر تا اندازه­ای داده می­شود که فعالیت‌های نخستین جوانه­زنی آغاز می­شود، اما از خروج ریشه­چه جلوگیری می­شود. به منظور بررسی امکان افزایش تحمل به تنش آبی در گندم با استفاده از فناوری پرایمینگ بذر، این آزمایش به‌صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملا تصادفی و با سه تکراردر گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز اجرا شد. تیمار­های آزمایشی شامل دو رقم گندم (آذر 2 و شیراز)، چهار سطح پرایمینگ (عدم پرایمینگ، اسموپرایمینگ، فسفوپرایمینگ و هیدروپرایمینگ) و چهار سطح تنش آبی (فاصله آبیاری 2 (بدون تنش)، 4، 6 و8 روز یک­بار) بودند. در هر دو رقم گندم، بیش‌ترین سطح تنش (فاصله آبیاری هشت روز) موجب افزایش اندازه کاتالاز در سطح احتمال پنج درصد گردید. با افزایش تنش آبی، مقدار آنزیم­های اسکوربیک‌پراکسیداز و پراکسیداز به‌طور معنی‌داری افزایش یافت. انواع تیمار­های پرایمینگ باعث اختلاف معنی­دار در سطح احتمال پنج درصد در فعالیت آنزیم کاتالاز نشد. در این پژوهش رقم آذر 2 نسبت به رقم شیراز به عنوان رقم مقاوم­تری به تنش آبی شناخته شد. فعالیت آنزیم­های پراکسیداز و اسکوربیک‌پراکسیداز تحت اثر تیمار­ اسموپرایمینگ به ترتیب 01/10و 21/4 درصد در مقایسه با بدون پرایمینگ افزایش نشان داد. بیش‌ترین تجمع پرولین (68/13 میکرومول بر گرم وزن تر) مربوط به تیمار اسموپرایمینگ در رقم آذر 2 تحت بیش‌ترین سطح تنش (فاصله آبیاری هشت روز) بود. با توجه به نتایج به‌دست آمده از این پژوهش به نظر می­رسد که تیمار اسموپرایمینگ با اثر بر سیستم دفاع آنتی‌اکسیدانی گیاه، در فرآیند افزایش مقاومت به خشکی در گیاهچه­های گندم نقش داشته باشد