۱ نتیجه برای هدایت روزنهای و نشت الکترولیت.
مرتضی مقنی باشی نجف آبادی، حمیدرضا خزاعی، احمد نظامی، حمیدرضا عشقی زاده،
دوره ۱۱، شماره ۴۱ - ( ۱-۱۳۹۸ )
چکیده
کنجد یکی از قدیمیترین گیاهان زراعی در دنیا میباشد که به دلیل برخورداری از روغن بالای دانه یکی از مهمترین گیاهان روغنی مناطق خشک و نیمه خشک میباشد. این آزمایش در قالب طرح آماری بلوکهای کامل تصادفی بهصورت کرتهای یکبار خرد شده با سه سطح آبیاری پس از ۵۵، ۷۵ و ۸۵ درصد تخلیه مجاز در کرتهای اصلی و چهار ژنوتیپ کنجد ورامین، نازتکشاخه، اولتان و یکتا در کرتهای فرعی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان در سال ۱۳۹۴ اجرا شد. نتایج نشان داد بین ژنوتیپهای کنجد و رژیمهای آبیاری از نظر ویژگیهای فیزیولوژیک و عملکرد دانه اختلاف معنیدار وجود داشت. برهمکنش آبیاری در ژنوتیپ در صفات نشت الکترولیت، پایداری غشا و عملکرد معنیدار شد. افزایش دور آبیاری از ۵۵ تا ۸۵ درصد تخلیه مجاز باعث کاهش معنیدار محتوای نسبی آب برگ (۱۳ درصد)، هدایت روزنهای (۴۲ درصد) و عملکرد دانه (۵۳ درصد) در ژنوتیپهای مورد بررسی شد. علاوه بر این دمای سایه انداز گیاهی (۱۰ درصد) و نشت الکترولیت (۹۴ درصد) در اثر افزایش سطح تخلیه رطوبتی در تمامی ژنوتیپها به طور معنیداری افزایش یافت. بیشترین عملکرد دانه (۱۴۵۹ کیلوگرم در هکتار) از ژنوتیپ یکتا در شرایط آبیاری ۵۵ درصد و کمترین عملکرد دانه (۵۳۷ کیلوگرم در هکتار) از ژنوتیپ نازتکشاخه در شرایط آبیاری ۸۵ درصد تخلیه مجاز آب خاک بهدست آمد. بهطور کلی نتایج نشان داد که کاهش فاصله آبیاری به دلیل بهبود محتوی نسبی آن برگ، هدایت روزنهای، نشت الکترولیت و دمای سایه انداز گیاهی در ژنوتیپهای مورد بررسی باعث افزایش عملکرد دانه کنجد شد.
