به­منظور بررسی اثر سایکوسل و تلقیح بذر با ازتوباکتر و سودوموناس بر عملکرد کمی و کیفی، سرعت و طول دوره پر شدن دانه گندم تحت شرایط محدودیت ‌آب، این آزمایش به­صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه پژوهشی دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی در سال زراعی ۹۴-۱۳۹۳ اجرا شد. فاکتور اول شامل سطوح آبیاری در سه سطح (آبیاری کامل، آبیاری تا ۵۰% مرحله سنبله دهی و آبیاری تا ۵۰% مرحله چکمه‌زنی به ترتیب معادل کد ۴۵ و ۵۹ زادوکس)، و فاکتور دوم شامل تلقیح بذر با کودهای زیستی در چهار سطح (عدم تلقیح به عنوان شاهد، تلقیح با ازتوباکتر کروکوکوم استرین ۵، سودوموناس پوتیدا استرین ۱۸۶ و کاربرد همزمان ازتوباکتر و سودوموناس) و فاکتور سوم شامل محلول‌پاشی با سایکوسل در چهار سطح (عدم مصرف، ۴۰۰، ۸۰۰ و۱۲۰۰ میلی‌گرم در لیتر سایکوسل) بود. نتایج نشان داد که اثر محدودیت ‌آبی، کودهای زیستی و سایکوسل بر طول دوره پر شدن دانه (در سطح احتمال یک درصد) و عملکرد کمی (در سطح احتمال پنج درصد) و محتوای پروتئین (در سطح احتمال یک درصد) دانه معنی‌دار گردید. بیش­ترین عملکرد دانه (۳۸۲۲ کیلوگرم در هکتار) از ترکیب تیماری محلول‌پاشی ۱۲۰۰ میلی‌گرم در لیتر سایکوسل، تلقیح بذر با ازتوباکتر و سودوموناس در شرایط آبیاری کامل و کم­ترین آن (۷/۱۴۰۹ کیلوگرم بر هکتار) در شرایط قطع آبیاری در مرحله چکمه‌زنی مربوط به عدم محلول­‌پاشی سایکوسل و عدم تلقیح بذر بود. اعمال قطع آبیاری در مرحله چکمه‌زنی موجب بیش­ترین کاهش در اکثر صفات مرتبط با عملکرد و اجزای عملکرد و حداکثر کارایی فتوشیمیایی II در گندم شد.

به­منظور بررسی اثر تنش کمبود آب و مواد سوپرجاذب بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم، در سال زراعی ۹۵-۱۳۹۴ این آزمایش به­صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل آبیاری در سه سطح ۱۰۰، ۷۰ و ۵۰ درصد نیاز آبی گیاه (به­ترتیب FC، FC۰/۷ و FC۰/۵) و مصرف سوپرجاذب استاکوزورب در سه سطح عدم مصرف، ۵۰ و ۱۰۰ کیلوگرم در هکتار (به­ترتیب S_۰، _۱S و _۲S) بود. نتایج نشان داد اعمال تنش کمبود آب بر تمام صفات مورد ارزیابی در سطح احتمال یک درصد معنی­دار بود. اثر مصرف سوپرجاذب بر طول سنبله غیر معنی­دار، ارتفاع بوته و شاخص برداشت در سطح احتمال پنج درصد و سایر صفات در سطح احتمال یک درصد معنی­دار بود. برهمکنش تنش و سوپرجاذب نیز بر عملکرد دانه، تعداد سنبله در واحد سطح، تعداد دانه در سنبله و بهره­وری مصرف آب در سطح احتمال یک درصد و وزن هزار دانه در سطح احتمال پنج درصد معنی­دار بود. بیش­ترین میزان عملکرد به میزان ۷/۵۱تن در هکتار از تیمار FC-_۲S  به­دست آمد که با تیمار FC۰/۷-_۱S اختلاف معنی­داری نداشت. بالاترین بهره­وری مصرف آب نیز به میزان ۱/۳۳کیلوگرم بر مترمکعب از تیمار FC۰/۷-_۱S به­دست آمد که با تیمار FC۰/۷-_۲S  اختلاف معنی­داری نداشت. در مجموع تیمار FC۰/۷-_۱S  عملکرد دانه و بهره­وری مصرف آب را نسبت به تیمار شاهد به ترتیب به میزان ۱۲/۳و ۳۳ درصد افزایش داد. اگرچه نتایج تحلیل اقتصادی نشان داد که مصرف سوپرجاذب به تنهایی توجیه اقتصادی ندارد. اما تیمار FC۰/۷-_۱S  به­دلیل افزایش عملکرد و نیز افزایش سطح زیر کشت ناشی از کاهش مصرف آب توصیه می­گردد.