عدس یکی از مهمترین حبوبات در ایران است. عملکرد عدس در کشور ما در مقایسه با دیگر کشورهای تولید کننده این محصول، بسیار پایین است. محدودیت آبی، یکی از مهم‌ترین فاکتورهای مؤثر تحت شرایط دیم در مناطق خشک و نیمه­خشک است. در این رابطه انجام آبیاری تکمیلی و کاربرد سلنیوم و مولیبدن می­تواند اثرهای ناشی از کمبود آب را کاهش و عملکرد کمی و کیفی و گره­زایی را افزایش دهد. از این­رو، آزمایش فاکتوریلی در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه­ای در نزدیک اردبیل در سال 1403 اجرا شد. فاکتورهای مورد بررسی محلول­پاشی سلنیوم و مولیبدن در چهار سطح (محلول­پاشی 5/0 میلی­گرم در لیتر سلنیوم، 15 میلی­گرم در لیتر مولیبدن، محلول­پاشی توام سلنیوم و مولیبدن، محلول­پاشی با آب به­عنوان شاهد) و آبیاری در دو سطح (دیم به­عنوان شاهد و آبیاری تکمیلی در مرحله گلدهی) بود. نتایج نشان داد که محدودیت آبی تحت شرایط دیم در مقایسه با آبیاری تکمیلی در مرحله گلدهی، عملکرد و برخی صفات همچون محتوای نسبی آب، شاخص سبزینگی، دوره مؤثر پرشدن دانه، تعداد نیام در بوته و محتوای پروتئین بذر را کاهش داد. مقایسه میانگین­ها نشان داد که استفاده از آبیاری تکمیلی و محلول­پاشی مولیبدن و سلنیوم، سرعت پرشدن دانه (6/17 درصد)، حداکثر وزن دانه و طول دوره پرشدن دانه (به­ترتیب 1/43 و 12 درصد)، عملکرد کوانتومی (6/37 درصد) و عملکرد دانه را (48 درصد) در مقایسه با عدم محلول­پاشی مولیبدن و سلنیوم تحت شرایط دیم، افزایش داد. همچنین محلول­پاشی سلنیوم و مولیبدن، تعداد گره فعال (8/1 برابر) و وزن خشک گره (5/24 درصد) را در مقایسه با سطح شاهد افزایش داد. بر اساس یافته­های این آزمایش، می­توان اظهار داشت که محلول­پاشی مولیبدن و سلنیوم و آبیاری تکمیلی در مرحله گلدهی می­تواند مؤلفه­های پرشدن دانه و عملکرد کمی و کیفی دانه عدس دیم را افزایش دهد.